[Kiriman] Kepada Dia.

Kepada awak,

Kita selalu jumpa tapi kita tak pernah bertegur sapa.Mungkin sebab saya takut tak dilayan atau mungkin sebab saya takut awak jelek dengan saya.Setiap kali saya pandang awak mesti saya rasa sesuatu dan jantung saya mesti tak stabil.Awak tahu?Tak,awak tak pernah tahu.

Perasaan saya pada awak sama sejak dari darjah tiga lagi.Saya suka kat awak sejak awak senyum pada saya.Saya masih ingat akan senyuman itu.Senyuman tanda perkenalan.Kita pernah suka satu sama lain tapi semua tu orang kata cinta monyet.Mungkin bagi awak memang betullah tu tapi tidak bagi saya.Sampai sekarang umur tujuh belas tahun pun saya masih simpan rasa suka tu pada awak.Awak tahu?Tak,sebab saya tak pernah cakap.

Bila saya tahu yang awak dah ada seseorang dalam hati, saya cuba lupakan awak.Saya cuba buang segala memori tentang awak.Saya cuba anggap yang awak bukan sesiapa dalam hidup saya.Saya hampir berjaya tapi takdir tu kadang-kadang pelik.Bila saya dah buang jauh, takdir seolah mengembalikan perasaan itu pada saya.Kita jumpa lagi dan lagi sehingga saya rasa awak dekat dengan saya.

Benar,perit rasa kecewa tu.Saya simpan sendiri perasaan tu selama ni.Namun saat ini,saya anggap yang takdir kita sama cuma jalan kita berlainan.Kita hanya bertemu di persimpangan tapi haluan jalan kita berbeza.Saya terima kekecewaan tu dengan harapan semoga satu hari nanti saya dapat lupakan awak sepenuhnya.Saya berharap sangat agar perasaan saya pada awak hilang tanpa kesan.

Daripada,DA 

Pengirim : -----